"Szeptucha" Katarzyna Berenika Miszczuk - recenzja

Tytuł: "Szeptucha"
Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk
Gatunek: fantasy
Liczba stron: 352
Wydawnictwo: W.A.B
Seria: Kwiat Paproci, tom 1

Skojarzynki:
Słowianie * mitologia * hipochondria * ziołolecznictwo * uczucie

Przede wszystkim muszę się przyznać, że to chyba pierwsza książka w moich dorobku czytelniczym, dzięki której poznałam choć trochę mitologię słowiańską. Chyba mi nawet trochę wstyd, że zachwycałam się seriami Riordana, pochłaniając kolejne tomy oparte na mitach Greków, Rzymian i Egipcjan, a nie znam legend z własnego podwórka. Całe szczęście, że było mi dane to trochę nadrobić. Poza tym chyba się zmotywowałam i postanowiłam znaleźć inne książki z podobnym motywem mitologicznym. Ale to z czasem, bo nie mam zielonego pojęcia gdzie i czego szukać :D

"Szeptucha" to pierwszy tom serii przygód niejakiej Gosławy Brzózki. Imię to może Wam się wydać trochę dziwne, ale tutaj takie imiona są na porządku dziennym. Bohaterowie żyją

bowiem w świecie jak najbardziej realnym, z jedną tylko różnicą - Mieszko I nie przyjął chrztu. W związku z tym dzieje kraju potoczyły się tak, że aktualnie Polska jest Królestwem Polskim, ma więc króla, a jej obywatele - mimo znacznie rozwiniętej technologii - wierzą we wszystkie słowiańskie "zabobony", jak wiarę słowiańską określa Gosława. Dziewczyna właśnie ukończyła studia medyczne i marzy o tym, by pracować jako lekarz. Niestety, aby móc podjąć taką pracę, musi najpierw odbyć obowiązkową praktykę u szeptuchy. Kto to taki? Według jednych uzdrowicielka, według innych wiedźma, której umiejętności leczenia oraz rzucane klątwy, czary i uroki to - w opinii Gosi - po prostu pic na wodę, fotomontaż. Podobnie zresztą, jak cały panteon słowiańskich bogów i ich poddanych, czyli strzyg, rusałek, upirów czy ubożąt. Ale cóż począć, skoro praktyki ominąć się nie da? Matka załatwia więc dziewczynie miejsce u szeptuchy z jej rodzinnej wsi, dokąd Gosia niechętnie wyjeżdża. Perypetie przyszłej lekarki, która za żadne skarby nie chce zostać szeptuchą ("Prędzej umrę!") są opisane bardzo lekko, w żartobliwy sposób, choć fabuła nie jest wolna od sytuacji niebezpiecznych. Wszystko przez to, że Gosia okazuje się być tak zwaną "widzącą". Co to oznacza? W skrócie, i żeby nie zdradzić zbyt wiele, chodzi o to, że w ciągu zaledwie kilku tygodni pragmatyczna pani doktor uwierzy nie tylko w wyśmiewane dotąd "zabobony", ale spotka się także z bogami i ich sługami, a przy okazji zakocha się w... pst, tego nie zdradzę! :)

Nasza bohaterka bardzo boi się wszelkich zarazków, więc jej obawy o wszechobecne na wsi bakterie, pasożyty i kleszcze stanowią znaczną część tej historii. Przyznam, że to mnie trochę irytowało, ale częściej zaśmiewałam się czytając humorystycznie napisane przemyślenia Gosi czy rozmowy, które odbywała z innymi postaciami. Jej dar do, pisząc kolokwialnie, "robienia sobie siary" w towarzystwie jest naprawdę niezwykły.

Skończyłam "Szeptuchę" i teraz nie wiem, czy mam się cieszyć, bo przeczytałam kolejną świetną książkę, czy płakać, bo nie mam jeszcze kolejnej części serii...

Smaczki z lektury:

"Zmarszczyłam nos. Nigdy nie miałam nic do koni. Uważam, że to piękne zwierzęta, ale nie oszukujmy się... różami to one nie pachną."

"Zauważyłam, że jego usta się poruszają. O bogowie, jaki on jest przystojny.
O bogowie! On coś do mnie mówi, a ja nie słucham!"

"- Naprawdę nie wierzysz w utopce i rusałki? - zapytała szeptucha.
- Nie - odparłam zgodnie z prawdą.
- A w ubożęta?
- Też nie.
- Widzę, że czeka nas ciężki rok - westchnęła."